Wat begon uit fascinatie over de geboorte en
het opgroeien van mijn kinderen:

FOTOGRAFEREN,

Maakte ik aanvankelijk zwart-wit foto's, die ik zelf in mijn donkere kamer afdrukte, de overstap naar de digitale fotografie heeft er toe geleid, dat ik nu heerlijk in de huiskamer achter mijn computer zit om uit alle gemaakte foto's de meest geslaagde te selecteren. Lastig, lastig, lastig, want oh, wat maak je met een digitale camera veel foto's - ze vervolgens te bewerken om leuke uitsneden te maken en dan, 't liefst in verschillende formaten, af te drukken.

Al zijn mijn kinderen inmiddels 'uitgevlogen', ik ben en blijf hun privé-fotograaf en maak maar al te graag reportages van verhuizingen, verbouwingen, feestelijke gebeurtenissen en activiteiten als voetbal- en hardloopwedstrijden. Máár, mijn belangstelling heeft zich ook steeds meer uitgebreid naar ándere onderwerpen.

In huis zijn dat mijn katten, al willen die vaak liever knuffelen en aan mijn fototoestel snuffelen, dan op de foto. Tenzij die hele dikke "Bollie" zich net in een schoenendoos heeft weten te worstelen natuurlijk of als "Kaatje" in het water is gevallen en als een 'verzopen Kaatje' thuis komt......

In mijn tuin genoot ik zo wie zo al van alle planten en struiken, die steeds weer groeien en gaan bloeien, maar door het fotograferen ben ik beslist bewuster en met andere ogen gaan kijken naar die vaak kleine, maar oh zo prachtige wondertjes van de natuur!

Ook voor de natuur bij mij in de omgeving heb ik meer oog gekregen. Zo ontdekte ik een paar jaar geleden in een van de slootjes, nog geen 5 minuten bij mij vandaan, een nest met broedende meerkoeten. Met als gevolg dat ik mét camera bijna elke dag even langs ging om te kijken of er al jonkies uit het ei waren gekomen en ja hoor op een dag was het zo ver en wist ik niet wat ik zag: ze hadden vuurrode koppies met volop donkergele 'haartjes' daaronder. Een práchtige verrassing.

Drie jaar lang ben ik nestjes met broedende meerkoeten blijven volgen, met als grootste beloning dat ik, bij een nestje waar ik wat dichterbij kon komen, zelfs een eitje heb zien uitkomen! En dan te denken dat ik meerkoeten altijd maar "stomme loopkippen" had gevonden .............

Tenslotte nóg een ontwikkeling, die zich door het fotograferen heeft voorgedaan: omdat ik ook een scanner heb én steeds meer ervaring met het bewerken van foto's, heb ik - na een overlijden - al een paar keer fotoboeken of envelopjes vol oude, bevlekte en sterk verbleekte foto's in handen gekregen. Mét de vraag of daar nog iets van te maken was.
Prachtig, hoe er dan ineens heel boeiende stukken geschiedenis door je handen gaan en wát een voldoening, als ik die foto's dan inderdaad zó weet 'op te peppen' dat er weer heel acceptabele afdrukken van te maken zijn!