Rita Dierickx verzamelt rouwprentjes

Hoe ik aan mijn hobby kwam? Al jaren zing ik in een kerkkoor en wij verzorgen altijd de begrafenissen op ons dorp. Op een zekere dag zongen wij de uitvaart voor een kleine lieve jongen van 3 jaar en dat raakte mijn hart zo sterk.

Ik kreeg een rouwprentje en dàt bracht mij op het verlangen om rouwprentjes te gaan verzamelen mààr alleen van baby's, kinderen, jongeren en volwassenen tot ongeveer 45 jaar. Anders zou mijn verzameling tè groot worden, moest ik alles bij houden. Voorheen verzamelde ik ook al rouwprentjes, maar dan àlles en daar ben ik toen mee gestopt.

Iedere keer ik zo een prentje in handen krijg van vrienden, familie of kennissen raakt mij dat zeer erg. Vooral als er fijne teksten op het prentje staan, want juist daar is het mij om te doen! Wat die families schrijven geeft een mooi beeld weer hòe dat kindje was binnen de familie of die jong-volwassene die misschien 's morgens van huis is gegaan maar nooit meer weerkeert. Daarom houd ik zo van mijn hobby, ik ben een echt gevoelsmens en houd veel van mooie teksten, vandaar! Ook al besef ik dat er achter ièder prentje véél leed schuilt, houd ik van mijn hobby.....misschien juist dààrom.

Ik heb mijn verzameling nog nooit geteld maar zo te zien zit ik tussen de 500 à 600 rouwprentjes, dus nog niet zoveel! Ik koop er nooit maar wacht geduldig tot ik er nieuwe krijg. Wij in België noemen het "rouwprentjes" en vroeger noemden wij dat " doodsprentjes". Dit vond ik altijd nogal luguber, rouwprentjes vind ik mooi zo.

Ik geniet altijd weer als ik er een nieuw bij krijg met een fijne tekst. Dat gebeurt echter nu niet zo vaak meer, er sterven (gelukkig maar) tegenwoordig veel minder kinderen in Europa.